Πρόσφατα ψάχνοντας κάποιο παραμύθι για το πνευματικό μου παιδί και χαζεύοντας στις νέες κυκλοφορίες, έπεσε το μάτι μου σε ένα έξυπνο μα και ιδιαίτερο για παιδικό παραμύθι τίτλο, το «Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;», από τις εκδόσεις Πάπυρος και τη συγγραφέα Αναστασία Χριστοπούλου.
Επιπροσθέτως, δε σταματά να αναφέρεται στην αδερφική αγάπη που έχει αντοχή μέσα στον χρόνο παρά τις αντιξοότητες.
Το θαυμάσιο αυτό παραμύθι, που ακροβατεί αναμεσά σε μύθο και πραγματικότητα, έχει πατήσει πάνω στη βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, όπου υπάρχει ύβρις, νέμεσις και στο τέλος τίσις.
Αυτό, φυσικά, μεταφέρεται με καλογραμμένο τρόπο, διδάσκοντας πως κανείς δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος, οποιοδήποτε αξίωμα και να έχει…
Οι αναφορές στην Ελλάδα είναι γλαφυρότατες, για να εξάψουν την περιέργεια ενός μικρού παιδιού, ενώ έτσι όπως υφαίνεται η ιστορία το τραβά να συνεχίζει να διαβάζει μέχρι το ιδιοφυές τέλος του παραμυθιού.
Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο για αυτό το παιδικό παραμύθι, που διδάσκει μέσα από την πανέξυπνη πλοκή του και την εκλεπτυσμένη εικονογράφησή του, χωρίς να προδώσω κάποια στοιχεία του.
Πρόκειται για ένα παραμύθι που αξίζει να έχει κάθε οικογένεια, γιατί τελικά θα μεταδώσει κάτι σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Καλή ανάγνωση!
“Σε μια συζήτηση με τις ανιψιές μου, αναφερόμενη στις έξι όμορφες Καρυάτιδες και την αρπαγή της μίας από τον Έλγιν, δε γνώριζα πως αυτό θα σταθεί αφορμή για το συγκεκριμένο παραμύθι.
Η μικρότερη, εννιά χρόνων τότε, με ρώτησε με μάτια θλιμμένα: «Θεία, είναι αλήθεια αυτό;
Πόσο κακός ήταν αυτός ο άνθρωπος που χώρισε αδερφές; Πόσο κακοί είναι αυτοί που την κρατούν ακόμα φυλακισμένη; Δεν τους έχει τιμωρήσει κανείς;» Και τότε μου ήρθε η ιδέα… «Μήπως δεν είναι τυχαίο που στο Λονδίνο έχει πάντα συννεφιά;»…”
Η Αναστασία Χριστοπούλου μας αποκαλύπτει πώς ξεκίνησε να γράφει το “Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;”
Ένα παραμύθι που δεν είναι τελικά και τόσο παραμύθι…